Informacje dla rodziców o kształceniu na odległość
w szkole, z uwzględnieniem higieny pracy uczniów oraz porady jak zorganizować dzieciom warunki do nauki w domu, jak je motywować i wspierać, a także jak zadbać o ich bezpieczeństwo w Sieci.
Szanowni rodzice i opiekunowie,
w związku z przejściem szkoły w tryb zdalnego nauczania zamieszczam rekomendacje dotyczące higieny pracy oraz zasad bezpieczeństwa w Sieci. Sytuacja jest nietypowa, zarówno dla nas, jako nauczycieli, jak i dla naszych uczniów oraz Państwa – ich rodziców i opiekunów. To nie jest okres ferii ani wakacji. Wszyscy nadal mamy obowiązki, które będziemy realizować. Zmienia się jedynie sposób, w jaki będziemy to robić. Zwracamy jednak uwagą na fakt, iż ograniczenia spotkań towarzyskich, wszelkich wyjść i cotygodniowych zajęć wynikają z bezpieczeństwa i nie są na zawsze! Potraktujmy ten okres jako możliwość ćwiczenia cierpliwości, optymizmu, odpowiedzialności i kreatywności. Poniżej zamieszczam wskazówki, jak najskuteczniej wykorzystać ten nietypowy czas.
Kryzys związany z rozprzestrzenianiem się wirusa COVID-19 niesie ze sobą wiele wyzwań. Izolacja może powodować nie tylko nudę, przygnębienie oraz obawę o zdrowie, ale także wzrost napięć miedzy członkami rodziny, którzy w tym okresie przebywają w zamkniętej przestrzeni. Być może, niedługo nadejdzie, lub już nastał moment, w którym zabraknie Państwu argumentów wychowawczych. Trudno w tej sytuacji zabrać dzieciom dostęp do komputera, telefonu czy telewizora, mają przecież zakaz wychodzenia z domu. Koronawirus zmusza nas zatem do przemyślenie strategii wychowawczej. Tylko jakiej? Metoda kija i marchewki, kar i nagród, zaspokajania zachcianek, czy jeszcze coś innego ? Na małej, zamkniętej powierzchni nie trudno o wybuch z bezsilności, a bezsilność w erze sukcesu i działania to jedno z trudniejszych przeżyć.Jeśli ktoś z Państwa potrzebuje wsparcia, proszę skorzystać z poniższego linku:
https://forumprzeciwdepresji.pl/
Zostały też uruchomione bezpłatne dyżury psychologów i psychoterapeutów dla osób szczególnie narażonych na negatywne skutki epidemii koronawirusa :
https://www.psychologowie-dla-spoleczenstwa.pl/
Prosimy dzieci o wiele i wymagamy od nich, ale czy widzimy, co już im wychodzi? To prawda- najtrudniej zobaczyć to co niewidzialne, a przecież to o co je teraz prosimy to niewidoczny wysiłek. On się dzieje wewnątrz i trudno spodziewać się spektakularnych efektów. Zachęcam- doceniajmy swoje dzieci, bo każdy ich wysiłek, szczególnie teraz, w tak trudnym czasie, zasługuje na uznanie. Jeżeli jednak macie Państwo wątpliwości czy dzieci dokonały jakiegokolwiek wysiłku, to pozwólcie im się wypowiedzieć. Słuchać- to ogromna sztuka!
Wielką sztuką w obecnym czasie jest także udzielanie dzieciom wsparcia.
Być może wśród nich są takie, które czują się spokojne w obecnej sytuacji. Z pewnością są jednak i takie, które z dużym niepokojem i lękiem sprawdzają portale informacyjne, dopytują dorosłych, poszukują informacji o zagrożeniu. Jeszcze inne prawdopodobnie mają dość – już nie mogą oglądać, słuchać, czytać i rozmawiać na temat zagrożenia koronawirusem. Wszystkie dzieci, nawet te pozornie spokojne, z różnym natężeniem i częstotliwością mogą doświadczać nieprzyjemnych uczuć. Mogą odczuwać strach, który zupełnie zrozumiały w obecnej sytuacji, wymaga oswojenia przez nas- dorosłych! Teraz nasze dzieci potrzebują nas szczególnie i to od nas w dużej mierze zależy jak poradzą sobie w tej trudnej sytuacji. Niewątpliwie ogromny wpływ na ich odporność zarówno psychiczną jak i fizyczną będzie miało zachowanie spokoju i dobrego samopoczucia, dlatego poniżej udostępniamy kilka ogólnych wskazówek dotyczących profilaktyki zdrowia psychicznego.
1. OBSERWUJMY – siebie i nasze dzieci.
Nie tylko pod kątem infekcji, ale i tego jak emocjonalnie radzimy sobie z otaczającą nas rzeczywistością.
Jakie jest nasze dziecko?
Jak reaguje na tę sytuację?
Czy dopytuje? Czy unika rozmów?
Czy sądzi, że musi nas chronić i robi dobrą minę do złej gry?
Czy może (przynajmniej na razie) wygląda na to, że sytuacja go nie przeciąża?
A jak my się zachowujemy?
Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach?
Czy nieustannie sprawdzamy wiadomości?
Czy może unikamy tematu i nie chcemy o tym rozmawiać?
Jak nasza postawa działa na syna czy córkę?
- BĄDŹMY GOTOWI DO ROZMÓW Z DZIEĆMI
Przygotujmy sobie zestaw kilku rzetelnych faktów, którymi możemy się z naszym dzieckiem podzielić. Czasem trzeba będzie powtórzyć je wielokrotnie – dzieci mogą upewniać się, że mamy wiedzę i jesteśmy pewni tego, co mówimy.
Bądźmy gotowi na konfrontację z fake newsami – nie warto przekazywać dzieciom niesprawdzonych treści, niezliczonych, sensacyjnych informacji, czy dramatycznych nowin.
Bądźmy podczas tych rozmów spokojni, opanowani i rzeczowi. Jeśli sami bardzo się denerwujemy i mimo najszczerszych chęci nie udaje się nam zachować spokoju, zastanówmy się, kto z naszego otoczenia mógłby taką rozmowę z dzieckiem przeprowadzić?
Najlepiej , aby była to bliska dla naszego dziecka osoba, taka do której ma zaufanie i którą darzy sympatią.
Może się także zdarzyć, że trzeba pomyśleć o wizycie u specjalisty.
- BĄDŹMY SZCZERZY
Pytania typu:
Ile to będzie trwało?
Czy wszyscy zachorujemy?
Czy umrze ktoś z naszej rodziny?
mogą męczyć, szokować i złościć, ale fakt, że dziecko nam je zadaje powinien raczej nas cieszyć, bowiem świadczy o tym, że traktuje nas jako ważne źródło informacji i ma do nas zaufanie. Są pytania, na które potrafimy odpowiedzieć i uspokoić dziecko, jednak na niektóre nie znamy odpowiedzi (np.: nikt z nas nie wie, ile będzie trwała ta sytuacja).
O tej niewiedzy warto szczerze mówić, chociaż część rodziców/nauczycieli/opiekunów się tego obawia. Szczerość buduje zaufanie!
4. POMÓŻMY DZIECIOM RADZIĆ SOBIE Z LĘKIEM
Powiedzmy dzieciom, co my robimy, aby przykre myśli nie zapanowały w naszej głowie (np.: czytanie książek, słuchanie muzyki, spacery, rozmowa, oglądanie komedii, gry).
Zapytajmy, co im pomaga? ( dzieci są w tym bardzo kreatywne i mogą nas zaskoczyć pomysłami, z których my sami możemy w przyszłości korzystać).
Sprawdzimy, czego dzieci potrzebują w tej sytuacji.
Zastanówmy się, co możemy wspólnie robić, aby zachować dobry nastrój.
Umówmy się na jakiś kod -sygnał, kiedy ktoś z członków rodziny poczuje, że smutek go dopada.
Ustalmy, kiedy potrzebujemy samotności, a kiedy towarzystwa innych ludzi. Szczerze rozmawiajmy o tym, że i my dorośli przeżywamy trudne emocje, ale znamy sposoby, aby z nimi sobie radzić.
Zdarza się, że to co dzieciom podpowiada wyobraźnia jest straszniejsze od rzeczywistości! Z chwilą gdy taki lęk zostanie wypowiedziany, traci swą moc i można go oswoić (trochę tak jak z koszmarami sennymi). Jeśli to jest możliwe, dajmy dziecku czas na płacz, złość i inne trudne
emocje.
5. UŚWIADOMMY DZIECIOM CZASOWOŚĆ PEWNYCH OGRANICZEŃ CZY ROZWIĄZAŃ
Szczególnie dla nastolatków, obecna sytuacja może być bardzo trudna. Mogą mieć poczucie zamachu na ich podstawowe prawa i ograniczanie wolności.
Rozmawiajmy z nimi o tym.
Pokazujmy terminowość tych rozwiązań i ich sens, czyli to, czemu mają służyć.
6. UCZMY DZIECI ODPOWIEDZIALNOŚCI
Obecna sytuacja może być lekcją empatii, wrażliwości i odpowiedzialności. Nasze zachowania przekładają się bezpośrednio na rozprzestrzenianie wirusa, a więc na życie i zdrowie innych ludzi. Rozmawiajmy o tym z naszymi dziećmi!
- NIE OSZUKUJMY DZIECI
Starajmy się być spokojni – nie panikujmy! Może się jednak zdarzyć, że ulegniemy emocjom i dziecko to zauważy. Być może zada wówczas pytanie :” Co się stało?” Nie odpowiadajmy, że „ nic” , gdyż takie ucinanie rozmowy i stwarzanie tajemnic może przyczynić się do pojawienia się / wzmacniania lęków u dziecka. Postarajmy się ochłonąć i (nawet jeśli nie od razu) wyjaśnimy dziecku co się dzieje – czasem wystarczy ogólnie, bez wchodzenia w szczegóły: np. …ta stała obecność informacji o wirusie mnie złości, martwi czy niepokoi.
- ZADBAJMY O POTRZEBY DZIECI
Wszyscy potrzebujemy porozmawiać z bliskimi czy znajomymi. Dzieci również tego potrzebują! Rówieśnicy są dla nich bardzo ważni! Zadbajmy więc o to! Pamiętajmy o nowych technologiach – teraz jest dobry moment, żeby z nich również korzystać. Nie zapominajmy jednak o zasadach bezpiecznego korzystania z sieci, przestrzegajmy ich i dopilnujmy, aby nasze dzieci też ich przestrzegały!
- WSPÓLNIE UCZMY SIĘ ZDROWYCH NAWYKÓW
Bądźmy wzorem do naśladowania dla naszych dzieci. Pokażmy im i przećwiczmy razem z nimi , jak myć ręce, jak zasłaniać usta, jak dbać o wypoczynek, odpowiedni sen i dobry nastrój. Rozmawiajmy też o tym co jest dla nas trudne, jak unikać zagrożeń i wyciągać wnioski z popełnianych błędów.
10. W MIARĘ MOŻLIWOŚCI ZADBAJMY O INNYCH
Może w tej trudnej sytuacji spróbujemy zająć się czymś pożytecznym?
Może razem z dzieckiem wesprzemy słabszych, którzy potrzebują naszej pomocy?
- UNIKAJMY:
Słuchania własnych lęków! To nie są dobrzy doradcy!
Podejmowania ważnych decyzji pod wpływem silnych emocji.
Utożsamiania swoich emocji z emocjami dziecka. Ono jest odrębną istotą- bądźmy wrażliwi na jego odrębność .
Zmuszania dziecka do opowiadania o tym, co czuje w tej trudnej sytuacji (co prawda jest to dla nas ważna wiedza, ale nie zawsze i nie dla każdego dostępna, jeśli więc dziecko stawia opór – nie zmuszamy go, lecz przypominamy, że jesteśmy na tę rozmowę gotowi i czekamy na jego sygnał ).
Mówienia: wszystko będzie dobrze, jeśli sami w to nie wierzymy.
Sugerowania, co dziecko powinno czuć w podobnej sytuacji.
Składania obietnic, których nie możemy dotrzymać.
- KIEDY NIEPOKOIĆ SIĘ O DZIECKO?
Szczególnie wtedy gdy:
-często przeżywa uczucie lęku, obawia się rzeczy, które do tej pory nie budziły jego niepokoju,
– skarży się na ból głowy i dolegliwości ze strony żołądka, ma rozwolnienie, wymioty,
-ma zawroty głowy i omdlenia, kołatania serca, nadmierne pocenie lub inne objawy somatyczne,
-jest apatyczne, osowiałe, nie może zasnąć, ze snu budzą go koszmary,
-zgrzyta zębami, co może świadczyć o silnym napięciu mięśniowym w okolicach żuchwy,
– łatwo przechodzi w skrajne emocje – od śmiechu do płaczu,
-łatwo się męczy, nie ma apetytu lub ma wzmożony apetyt
– zachowuje się inaczej niż zwykle.
Gdy wymienione objawy nie zaczynają się zmniejszać i utrudniają dziecku codzienne życie może oznaczać, że potrzebna jest profesjonalna pomoc psychologiczna. Wsparcie można uzyskać w:
- Ośrodku Interwencji Kryzysowej w Dębicy, ul. Gawrzyłowska 31 (tel. 014 670 33 42)
- Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Dębicy, ul. Parkowa 28 (tel. 014 670 24 60)
Fundacja „Dzieci Niczyje” uruchomiła również pierwszy bezpłatny i ogólnopolski TELEFON ZAUFANIA dla DZIECI i MŁODZIEŻY – 116 111. Linia 116 111 obsługiwana jest przez wykwalifikowanych psychologów i pedagogów, którzy potrafią rozmawiać z młodymi ludźmi o ich problemach i są w stanie udzielić im profesjonalnej porady w sytuacjach kryzysowych. Konsultanci porozmawiają z dzieckiem o każdym problemie, z którym nie potrafi sobie poradzić.
116 123 to bezpłatny kryzysowy telefon zaufania dla dorosłych
800 70 22 22 – Centrum Wsparcia dla osób w stanie kryzysu psychicznego
800 12 12 12 – bezpłatny telefon zaufania dla dzieci i młodzieży Rzecznika Praw Dziecka
Pod numer dziecięcego telefonu zaufania mogą również dzwonić osoby dorosłe, by zgłosić problemy dzieci.
800 100 100 – bezpłatny telefon dla rodziców i nauczycieli w sprawie bezpieczeństwa dzieci
Pamiętajmy, że nawet najtrudniejsza sytuacja, może dodać nam i naszym dzieciom
skrzydeł. Zwłaszcza , gdy doświadczamy wsparcia od innych, kiedy mimo trudnych doświadczeń nadal mamy wpływ na różne aspekty własnego życia i wciąż mamy poczucie, że radzimy sobie w życiu! Silniejsi będziemy też wtedy, kiedy dbamy o innych!
Obecna sytuacja wymaga korzystania przez dzieci i młodzież z Internetu, dlatego bardzo ważna jest kwestia zapewnienia im bezpieczeństwa w Sieci oraz nauczenia ich, jak bezpiecznie korzystać z jej zasobów. My , dorośli jesteśmy świadomi, iż komputer i Internet mogą stanowić źródło rozrywki oraz mogą pomagać w poszerzaniu wiedzy naszego dziecka oraz ułatwiać kontakt z rówieśnikami. Naszym zadaniem jest pomóc naszemu dziecku, aby korzystanie z niego było pożyteczne i bezpieczne. Poniżej przedstawiamy zasady bezpiecznego korzystania z Internetu i prosimy o zapoznanie się z nimi.
Jako dorośli powinniśmy:
- Starać się udzielać dzieciom wszelkiej pomocy we właściwym i bezpiecznym korzystaniu z komputera.
- Poznać programy i gry instalowane przez nasze dziecko.
- Wyjaśniać dziecku kwestie związane z bezpieczeństwem komputera.
- Udzielać pomocy w sytuacji, kiedy nasze dziecko poczuje się dręczone, nękane przez innych użytkowników Internetu .
5.Zgłaszać administratorom stron internetowych oraz odpowiednim organom przypadki znalezienia treści niezgodnych z prawem.
- Administrować „domowym systemem komputerowym” .
Więcej informacji dotyczących zapewnienia dzieciom bezpieczeństwa w Sieci oraz nauczenia ich, jak bezpiecznie korzystać z Internetu znajdą Państwo w materiałach zamieszczonych na stronie internetowej szkoły , w zakładce „ Dla rodziców”:
( http://spi11debica.com/wp-content/uploads/2019/09/BEZPIECZE%C5%83STWO-W-INTERNECIE.pdf ).
Jest tam wiele przydatnych i ciekawych informacji, dotyczących zagrożeń związanych z korzystaniem z Internetu oraz zachowaniami, w które za jego pośrednictwem mogą zaangażować się Wasze dzieci. Dowiedzą się Państwo także, w jaki sposób można przeciwdziałać tym zagrożeniom.
Na zakończenie pragnę dodać, że zawsze, a szczególnie teraz, w tym trudnym dla nas wszystkich czasie nauczyciele S.P.11 są do Państwa i uczniów dyspozycji. Z poszczególnymi nauczycielami możecie się Państwo kontaktować za pomocą Dziennika Elektronicznego.
Kontakt z pedagogiem szkolnym jest możliwy także pod adresem e- mail : sp11pedagog@gmail.com ( można umówić się na rozmowę telefoniczną) oraz za pomocą komunikatora Messenger.
Życzę zdrowia i spokoju.
Pedagog szkolny
Źródło:
Marta Jankowska
